خوردن شراب چه حکمی دارد

خوردن شراب در دین اسلام به طور قاطع حرام و نجس شمرده می شود و بر اساس فقه اسلامی، این عمل گناه کبیره محسوب می گردد. در جمهوری اسلامی ایران نیز مصرف شراب جرم بوده و مجازات حد شرعی ۸۰ ضربه شلاق را در پی دارد، حکمی که نه تنها منع شرعی، بلکه پیامدهای جسمی، روانی و اجتماعی جدی را نیز در بر دارد. این حکم نه تنها یک دستور خشک دینی نیست، بلکه نگاهی عمیق به حفظ کرامت و سلامت انسان در تمام ابعاد است.

در اعصار مختلف و در فرهنگ های گوناگون، شراب همواره جایگاهی خاص در مراسم و جشن ها داشته است. انسان ها از دیرباز به دنبال نوشیدنی هایی برای افزایش سرخوشی یا تسکین لحظه ای رنج هایشان بوده اند، اما در این میان، اسلام با نگاهی جامع و آینده نگر، مسیر دیگری را نشان داده است. این مقاله به ما کمک می کند تا با درکی عمیق تر، نه تنها حکم شرعی شراب خواری را بشناسیم، بلکه به حکمت های نهفته در پس این تحریم و پیامدهای گسترده آن در ابعاد دینی، علمی و قانونی نیز پی ببریم. گویی در این مسیر، پرده از اسرار پنهانی کنار می رود و تصویری روشن تر از واقعیت پیش روی ما قرار می گیرد.

سفری به ریشه های حکم شرعی شراب: چرا اسلام آن را حرام دانسته است؟

حکم حرمت شراب در اسلام، یکباره و بدون مقدمه صادر نشده است. این موضوع به تدریج و در قالب آیاتی از قرآن کریم به مسلمانان ابلاغ گردید، که خود نشان دهنده یک رویکرد تربیتی و حکیمانه است. گویی پروردگار متعال با مردم گام به گام پیش رفته، تا جان و دلشان آمادگی پذیرش این حکم قاطع را پیدا کند. در این سفر معرفتی، آیات و روایات نقش راهنما را ایفا می کنند تا حکمت این دستور الهی را درک کنیم.

نگاهی به قرآن کریم و مراحل تدریجی تحریم

اولین اشاره ها به شراب، جنبه ای از آن را مورد توجه قرار داد که در نگاه اول شاید سؤالی ایجاد می کرد. در سوره بقره، آیه ۲۱۹، به مسلمانان گفته می شود که در خمر (شراب) و قمار، هم منافعی است و هم گناهی بزرگ، و گناه آن بزرگ تر از نفع آن است. این آیه، دریچه ای به روی تأمل باز می کند؛ گویی به انسان فرصت می دهد تا خود به تفکر بپردازد و ببیند که آیا منافع ظاهری، ارزش زیان های پنهان را دارد؟

سپس، مرحله ای دیگر فرا رسید. در سوره نساء، آیه ۴۳، به مؤمنان دستور داده شد که در حال مستی به نماز نزدیک نشوند. این دستور، عمیقاً با کرامت عبودی انسان در ارتباط است؛ چگونه می توان در پیشگاه پروردگار ایستاد و ذکر گفت، در حالی که عقل و هوش در پرده مستی فرو رفته است؟ این آیه، به نوعی تلنگری بود برای درک اهمیت حضور قلب در عبادت و پاکی ذهن.

و در نهایت، حکم قاطع الهی در سوره مائده، آیات ۹۰ و ۹۱، نازل شد. این آیات، بدون هیچ ابهامی، شراب و قمار را پلید (رجس) و از عمل شیطان (عمل الشیطان) معرفی کرده و به مؤمنان دستور قاطع می دهند که از آن دوری کنند (فاجتنبوه). این مرحله، نقطه پایانی بر هرگونه تردید بود و به روشنی بیان کرد که شراب جایگاهی در زندگی یک مسلمان ندارد.

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَیْسِرُ وَ الأَنصَابُ وَ الأَزْلاَمُ رِجْسٌ مِّنْ عَمَلِ الشَّیْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ

آیه ۹۱ سوره مائده نیز به دلایل منطقی این حرمت می پردازد و بیان می کند که شیطان با شراب و قمار می خواهد میان شما دشمنی و کینه ایجاد کند و شما را از یاد خدا و نماز بازدارد. این کلمات، نشان می دهند که حرمت شراب تنها یک دستور تعبدی نیست، بلکه یک دستور منطقی و عقلانی برای حفظ سلامت فردی و اجتماعی است.

روایات اهل بیت (ع): آیینه حکمت الهی

علاوه بر آیات قرآن، روایات متعدد از پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) نیز بر حرمت شراب و پیامدهای ویرانگر آن تأکید فراوان دارند. این روایات، نه تنها حکم را تأیید می کنند، بلکه به ژرفای حکمت های الهی در پس این تحریم نیز می پردازند و تصویری واضح تر از خطرات آن ارائه می دهند.

• «ام الخبائث» (ریشه و مادر پلیدی ها و گناهان): این تعبیر، به زیبایی نشان می دهد که چگونه شراب می تواند دروازه ای به سوی گناهان دیگر شود. زمانی که عقل که شریف ترین نعمت الهی است، تحت تأثیر الکل قرار می گیرد، کنترل انسان بر نفس خود از دست می رود و زمینه های ارتکاب انواع محرمات فراهم می گردد.
• «دائم الخمر کصنم یعبد» (شراب خوار دائمی مانند بت پرست است): این مقایسه، عمق زشتی شراب خواری را آشکار می کند. بت پرستی اوج شرک و دوری از توحید است و شراب خواری دائمی نیز، به دلیل از بین بردن عقل و زمینه گناهان بزرگ، انسان را به چنین حالتی نزدیک می سازد.
• «من بات سکران بات عروساً للشیطان» (کسی که شب را مست به صبح رساند، عروس شیطان است): این روایت، تصویری هولناک از تسلیم شدن در برابر وسوسه های شیطانی را ارائه می دهد. گویی انسان در مستی، آنقدر آسیب پذیر می شود که زمام اختیارش به دست شیطان می افتد.

روایات، حتی لعن و نفرین را بر تمامی افراد دخیل در چرخه شراب، از تولیدکننده و خریدار گرفته تا فروشنده و ساقی و نوشنده، شامل می دانند. این امر، نشان دهنده ابعاد گسترده تر گناه شراب خواری است که تنها به فرد مصرف کننده محدود نمی شود، بلکه به تمام کسانی که در ترویج و تسهیل آن نقش دارند نیز سرایت می کند.

حکمت های حرمت شراب: چرا اسلام آن را حرام کرده است؟

هنگامی که به دلایل حرمت شراب می نگریم، متوجه می شویم که این حکم تنها یک منع خشک و خالی نیست؛ بلکه سرشار از حکمت هایی است که سعادت فردی و اجتماعی انسان را هدف قرار داده است. اسلام همواره به دنبال حفظ کرامت انسان و ارتقاء سطح زندگی او بوده و حرمت شراب نیز در همین راستا قرار می گیرد.

حکمت های شرعی و اخلاقی (از دیدگاه اسلام)

در نگاه اسلام، عقل، نعمتی بی بدیل و ابزاری برای تمییز حق از باطل و راهنمای انسان در مسیر هدایت است. شراب با زوال عقل، این گوهر ارزشمند را مخدوش می کند. هنگامی که عقل زائل شود، انسانیت و کرامت فرد نیز تحت الشعاع قرار می گیرد و او را به ورطه تصمیمات نادرست و اعمال خلاف اخلاق می کشاند. از دست دادن کنترل بر نفس، به معنای نادیده گرفتن ارزش های اخلاقی و سقوط به بی بندوباری است. این تجربه تلخ از دست دادن خود، درسی عمیق در خود نهفته دارد.

شراب نه تنها بر فرد، بلکه بر تاروپود جامعه نیز تأثیر مخرب می گذارد. افزایش نزاع ها، درگیری های خانوادگی، طلاق، خشونت های بی دلیل و حوادث رانندگی از جمله پیامدهای مستقیم مصرف الکل هستند. وقتی انسان از حالت طبیعی خود خارج می شود، ممکن است دست به اعمالی بزند که در حالت عادی هرگز به آن فکر نمی کرد. اینجاست که می فهمیم، حرمت شراب چقدر برای حفظ نظم و آرامش جامعه اهمیت دارد.

معنویت و عبودیت، راهی برای نزدیکی به پروردگار است. شراب، با ایجاد فاصله میان انسان و یاد خدا، او را از مسیر معنوی بازمی دارد. انسان مست، چگونه می تواند با حضور قلب به نماز بایستد یا به ذکر خدا بپردازد؟ این دوری از معنویت، روح انسان را تشنه و قلب او را تاریک می سازد.

یکی از بزرگ ترین حکمت های حرمت شراب، نقش آن به عنوان ریشه بسیاری از گناهان و جنایات است. شراب، عقل را از کار می اندازد و پرده های حیا را می درد، که این خود زمینه ساز ارتکاب گناهان کبیره ای مانند زنا، قتل و دزدی می شود. امام علی (ع) در روایتی فرمودند: «بلی، زناکننده شاید گناه دیگری نکند، ولی شراب خوار چون شراب بخورد، زنا می کند، آدم می کشد، نماز را ترک می کند.» این روایت، عمق تأثیر شراب در باز کردن مسیر گناهان دیگر را به خوبی نشان می دهد.

مضرات علمی و پزشکی شراب (تأیید بر حکمت شرعی)

با پیشرفت علم پزشکی، مضرات شراب که اسلام قرن ها پیش به آن اشاره کرده بود، اکنون به روشنی به اثبات رسیده است. این یافته های علمی، گواهی بر حکمت بی نظیر احکام الهی است.

آسیب های مغزی و عصبی

الکل به طور مستقیم بر سلول های مغزی تأثیر گذاشته و می تواند منجر به تخریب آن ها شود. این تخریب، در طولانی مدت، به اختلال در حافظه، کاهش توانایی تمرکز، و ضعف در تصمیم گیری منجر می شود. همچنین، مصرف مداوم الکل خطر ابتلا به بیماری های زوال عقل (مانند آلزایمر) و پارکینسون را افزایش می دهد. انسان در تجربه خود می بیند که چگونه حتی مقادیر کم الکل، قدرت قضاوت و واکنش های او را تحت تأثیر قرار می دهد، چه رسد به مصرف طولانی مدت.

بیماری های کبدی

کبد، عضو حیاتی بدن برای سم زدایی است. الکل برای کبد سمی است و مصرف طولانی مدت آن می تواند به بیماری های جدی کبدی منجر شود.

• کبد چرب الکلی: اولین مرحله آسیب کبدی که با تجمع چربی در کبد مشخص می شود.
• هپاتیت الکلی: التهاب شدید کبد ناشی از مصرف الکل.
• سیروز کبدی: مرحله نهایی تخریب کبد که در آن بافت کبد به شدت آسیب دیده و عملکرد خود را از دست می دهد.
• نارسایی کبدی: وضعیتی که کبد دیگر قادر به انجام وظایف حیاتی خود نیست و می تواند کشنده باشد.

تجربه بیماران نشان می دهد که چگونه یک عضو حیاتی، آرام آرام و بی صدا، تحت تأثیر این ماده سمی از کار می افتد.

مشکلات قلبی و عروقی

مصرف الکل می تواند به سیستم قلبی و عروقی آسیب برساند. این آسیب ها شامل افزایش فشار خون، آریتمی قلبی (ضربان قلب نامنظم)، و کاردیومیوپاتی الکلی (ضعف عضله قلب) می شود که همگی می توانند به سکته قلبی و مغزی منجر شوند. سلامت قلب، تضمین کننده زندگی با نشاط است و شراب این نشاط را به خطر می اندازد.

افزایش خطر سرطان

مطالعات متعدد، ارتباط مستقیمی بین مصرف الکل و افزایش خطر ابتلا به انواع سرطان ها را نشان داده اند. این سرطان ها شامل سرطان دهان، حلق، مری، کبد، پستان و روده بزرگ می شود. الکل به عنوان یک ماده سرطان زا شناخته شده است و این حقیقت، هشداری جدی برای هر انسانی است که به سلامت خود اهمیت می دهد.

سایر مضرات جسمی و روانی

مصرف شراب علاوه بر موارد فوق، طیف وسیعی از مشکلات دیگر را نیز به همراه دارد:

• مشکلات گوارشی: از زخم معده و التهاب مری تا پانکراتیت (التهاب لوزالمعده) که بسیار دردناک و خطرناک است.
• تضعیف سیستم ایمنی: بدن در برابر عفونت ها آسیب پذیرتر می شود.
• آسیب های جنینی: مصرف الکل توسط زنان باردار می تواند منجر به سندرم جنین الکلی (FAS) و نقائص مادرزادی شدید در نوزاد شود. این غم انگیز است که یک تصمیم لحظه ای می تواند سرنوشت یک زندگی را تا ابد تحت تأثیر قرار دهد.
• اختلالات روانی: تشدید افسردگی و اضطراب، ایجاد وابستگی و اعتیاد به الکل، و در موارد شدیدتر، توهمات و روان پریشی.
• دیگر پیامدها: چاقی، پوکی استخوان، آسیب به بینایی، مشکلات پوستی، و سوءتغذیه.

هنگامی که به این فهرست بلندبالا از آسیب ها می نگریم، حکمت الهی در حرمت شراب بیش از پیش آشکار می شود. گویی خداوند با این حکم، سپر بلایی برای انسان در برابر این همه آسیب جسمی و روانی قرار داده است.

پیامدهای عملی شراب خواری

فراتر از حکم شرعی، شراب خواری پیامدهای عملی و ملموسی در زندگی فرد و جامعه دارد که در ابعاد دینی، معنوی و قانونی قابل بررسی است. درک این پیامدها، به ما کمک می کند تا عمق این حکم الهی را بهتر درک کنیم و از آن درسی برای زندگی بگیریم.

پیامدهای دینی و معنوی

یکی از مهم ترین و شناخته شده ترین پیامدهای دینی شراب خواری، عدم قبولی نماز تا چهل روز است. این بدان معنا نیست که فرد در این مدت نباید نماز بخواند؛ بلکه بر او واجب است که نمازهای خود را به جا آورد، اما تا زمانی که توبه نصوح نکرده و پاک نشده باشد، این نمازها از نظر معنوی مورد قبول واقع نمی شوند و اجر و تقرب الهی را در پی نخواهند داشت. این خود یک مجازات روحی بزرگ است؛ گویی خداوند به انسان می فهماند که با این عمل، حجابی بین او و خالقش ایجاد شده است که تنها با توبه و پاک سازی درونی برداشته می شود.

شراب از نظر شرعی نجس است و هر چیزی که با آن در تماس قرار گیرد نیز نجس می شود. این نجاست تنها به ظاهر محدود نمی شود، بلکه نجاست باطنی و دوری از پاکی روح را نیز به همراه دارد. از دست دادن طهارت درونی، انسان را از فضای معنوی دور می کند و دل را تیره می سازد. آیت الله خامنه ای در این باره فرموده اند: «هر جای بدنش که به شراب آلوده شده نجس می شود و اگر آنجاها را آب کشد پاک می شود. شراب خوار دهان یا هر جای بدنش را که نجس شده است را آب کشد نجاستش به دیگری منتقل نمی شود. اگر لیوانی را که نجس شده است را آب بکشد موجب سرایت نجاستش به دیگری نمی شود.» این توضیح، نشان دهنده ابعاد فقهی و جزئیات نجاست شراب است که چگونه بر زندگی روزمره انسان تأثیر می گذارد.

علاوه بر این، در روایات اشاره شده است که شراب خوار از شفاعت اهل بیت (ع) محروم خواهد بود و عذاب اخروی در انتظار اوست. این پیامدها، نه تنها هشداری جدی هستند، بلکه نشان دهنده عمق نگاه اسلام به اهمیت حفظ سلامت جسم و جان و روح انسان از آلودگی هاست.

پیامدهای قانونی در جمهوری اسلامی ایران (جرم شرب خمر)

در جمهوری اسلامی ایران، به دلیل مبنای فقهی قوانین، مصرف شراب نه تنها یک گناه شرعی، بلکه یک جرم قانونی نیز محسوب می شود و مجازات های مشخصی برای آن در نظر گرفته شده است. این قوانین، به نوعی حمایت از سلامت و امنیت جامعه و افراد آن به شمار می رود.

مجازات حد شرعی و تعزیری

1. ۸۰ ضربه شلاق: طبق ماده ۲۶۴ قانون مجازات اسلامی، مصرف مسکر، چه کم و چه زیاد، چه مایع و چه جامد، مست کند یا نکند، موجب حد است. این مجازات برای بار اول، دوم و سوم اعمال می شود. این حد شرعی، یک تنبیه بازدارنده است تا فرد از این عمل زشت دست بردارد.
2. حبس تعزیری: طبق ماده ۷۰۱ قانون مجازات اسلامی بخش تعزیرات، اگر فرد به طور علنی در اماکن عمومی و معابر مشروبات الکلی استعمال کند، علاوه بر حد شرعی، به دو تا شش ماه حبس تعزیری نیز محکوم خواهد شد. این مجازات نشان می دهد که علنی کردن این گناه، خود جرم مضاعفی محسوب می شود.
3. اعدام در بار چهارم: در صورت تکرار شرب خمر برای بار چهارم، مجازات اعدام در نظر گرفته می شود. این حکم بسیار سنگین، نشان دهنده عمق اصرار بر گناه و بی توجهی کامل به احکام الهی و سلامت جامعه است. البته شروط و نحوه اثبات آن دقیق و حساس است و باید توسط مراجع قضایی بررسی شود.

روش های اثبات جرم و تأثیر بر سوءپیشینه

اثبات جرم شرب خمر از طریق اقرار فرد، شهادت دو شاهد عادل یا آزمایش الکل (تست الکل) صورت می گیرد. این روش ها، برای اجرای عدالت و جلوگیری از هرگونه تضییع حق در نظر گرفته شده اند.

جرم شرب خمر، یک سوءپیشینه کیفری محسوب می شود. این بدان معناست که فرد در سوابق کیفری خود این جرم را خواهد داشت که می تواند در آینده بر زندگی اجتماعی و شغلی او تأثیر بگذارد.

در مورد اطفال و نوجوانان، با توجه به عدم بلوغ شرعی و قانونی، مجازات های کیفری معمولاً شامل حال آن ها نمی شود و فاقد آثار سوءپیشینه است، اما اقدامات تربیتی و اصلاحی برای آن ها در نظر گرفته خواهد شد.

روشنگری در مورد شبهات و باورهای رایج درباره شراب

در مورد شراب، همواره شبهات و باورهای غلطی وجود داشته که بخشی از آن ریشه در ناآگاهی و بخشی دیگر در تبلیغات نادرست دارد. در این بخش، به برخی از این شبهات رایج پاسخ می دهیم تا درکی کامل و جامع از این موضوع به دست آوریم.

آیا شراب فواید درمانی دارد؟ افسانه ها و واقعیت ها

در سالیان اخیر، تبلیغاتی مبنی بر فواید پزشکی شراب، به خصوص شراب قرمز، شنیده شده است. برخی از این تبلیغات، به وجود آنتی اکسیدان هایی مانند رزوراترول در شراب اشاره می کنند که می تواند برای سلامت قلب مفید باشد. اما واقعیت چیست؟

اولاً، فواید ادعایی اغلب مربوط به میوه اصلی، یعنی انگور، انار یا سایر میوه هاست و نه الکل موجود در شراب. انگور قرمز سرشار از آنتی اکسیدان ها، فلاونوئیدها و مواد مغذی است که به طور طبیعی برای بدن مفید هستند. این آنتی اکسیدان ها به مبارزه با رادیکال های آزاد کمک کرده و از سلول ها در برابر آسیب محافظت می کنند.

ثانیاً، مضرات بی شمار الکل به مراتب بیشتر از هرگونه فایده احتمالی و جزئی است. همانطور که در بخش های قبلی اشاره شد، الکل به کبد، مغز، قلب و سایر اعضای حیاتی بدن آسیب می رساند و خطر ابتلا به انواع سرطان ها را افزایش می دهد. بنابراین، اگر کسی به دنبال دریافت آنتی اکسیدان ها و فواید میوه هاست، می تواند آن ها را از طریق مصرف مستقیم میوه های تازه، آب میوه های طبیعی بدون افزودنی، یا مکمل های غذایی سالم دریافت کند، بدون اینکه خود را در معرض خطرات جدی الکل قرار دهد.

امام صادق (ع) فرمودند:

به درستی خدای عزوجل در چیزی که آن را حرام کرده، دواء و شفائی قرار نداده است.

این کلام نورانی، یک اصل کلی را بیان می کند: خداوند آنچه را که به ضرر انسان است، برای او حلال نمی کند و در آنچه حرام کرده، خیری قرار نمی دهد.

شراب بدون الکل: حلال یا حرام؟

این سؤال برای بسیاری مطرح می شود که اگر شرابی فاقد الکل باشد، آیا مصرف آن مجاز است؟ پاسخ این است که اگر محصولی واقعاً فاقد هرگونه درصد الکل مست کننده باشد و فرآیند تولید آن نیز به گونه ای نباشد که ابتدا مست کننده شود و سپس الکل آن حذف گردد، مصرف آن حلال است.

نکته مهم: تشخیص دقیق عدم وجود الکل مست کننده و فرآیند تولید صحیح، اهمیت زیادی دارد. برخی نوشیدنی ها که با عنوان بدون الکل عرضه می شوند، ممکن است حاوی مقادیر بسیار کمی الکل باشند که اگرچه مست کننده نیست، اما از نظر شرعی همچنان باید مورد بررسی قرار گیرد. در حالت کلی، ملاک حرمت، خاصیت مست کنندگی است، نه صرف وجود الکل به مقدار ناچیز غیر مست کننده (مانند آنچه در برخی آب میوه های تخمیر شده طبیعی وجود دارد). اما برای احتیاط و اطمینان کامل، همیشه توصیه می شود از محصولاتی استفاده شود که از ابتدا هیچ گونه فرآیند تولید الکلی را طی نکرده اند.

اگر شراب به مقدار کم مصرف شود و مستی نیاورد، باز هم حرام است؟

یکی دیگر از شبهات رایج این است که اگر شراب به مقدار بسیار کم و به گونه ای مصرف شود که فرد را مست نکند، آیا باز هم حرام است؟ پاسخ اسلام به این سؤال، قاطعانه بله است. ملاک حرمت شراب، خاصیت مست کنندگی آن است، نه میزان مستی بالفعل فرد مصرف کننده. حتی یک قطره از مایعی که ذاتاً قابلیت مست کنندگی دارد، حرام است.

این حکم بر اساس اصل «ما أسکر کثیره فقلیله حرام» (هر چیز که زیادش مست کند، کمش هم حرام است) استوار است. این منطق، از بروز خطرات احتمالی و عادت تدریجی به مصرف الکل جلوگیری می کند. گویی خداوند با این حکم، حصاری محکم در اطراف انسان قرار داده تا او حتی به دروازه این خطر نیز نزدیک نشود.

حکم نجاست شراب و بدن/لباس فرد شراب خوار چیست؟

شراب نجس است و هر چیزی که با آن تماس پیدا کند، به شرط آنکه رطوبتی وجود داشته باشد که موجب سرایت نجاست شود، نجس می شود. این نجاست، تنها یک حکم ظاهری نیست، بلکه بازتابی از پلیدی باطنی این ماده است.

برای تطهیر بدن یا لباس نجس شده با شراب، باید آن را با آب پاک شست وشو داد تا نجاست برطرف شود. اگر بدن فرد شراب خوار با شراب تماس پیدا کند، نجس می شود و باید آن موضع را تطهیر کند. اما این نجاست، به کل بدن او سرایت نمی کند و به معنای نجاست باطنی فرد نیست، بلکه به آلودگی ظاهری مربوط می شود.

آیت الله خامنه ای در این باره فرموده اند: «هر جای بدنش که به شراب آلوده شده نجس می شود و اگر آنجاها را آب کشد پاک می شود. شراب خوار دهان یا هر جای بدنش را که نجس شده است را آب کشد نجاستش به دیگری منتقل نمی شود. اگر لیوانی را که نجس شده است را آب بکشد موجب سرایت نجاستش به دیگری نمی شود.» این توضیحات فقهی، راهنمایی عملی برای حفظ طهارت ظاهری در مواجهه با این ماده است.

چرا در بهشت شراب وجود دارد در حالی که در دنیا حرام است؟

یکی از سؤالات رایج و عمیق، وجود شراب در بهشت در آیات قرآن است. در آیات متعددی از بهشت، به «شراب طهور» یا «شربت هایی از نهرها» اشاره شده که اهل بهشت از آن می نوشند. این موضوع، تفاوت ماهوی شراب دنیوی و بهشتی را برجسته می سازد.

شراب دنیوی، مست کننده، پلید، منشأ گناهان و عامل آسیب های جسمی و روانی است. اما شراب بهشتی، کاملاً متفاوت است. این شراب:

• فاقد هرگونه مست کنندگی و ضرر است: برخلاف شراب دنیا که عقل را زائل می کند، شراب بهشت مایه لذت، نشاط و پاکی روح است و هیچ گونه عوارض جانبی ندارد.
• پاک و مطهر است: به عنوان «شراب طهور» توصیف شده که نه تنها خود پاک است، بلکه پاک کننده نیز هست.
• مایه افزایش لذت و آرامش است: تجربه ای بی نظیر از لذت و سرور روحانی را برای اهل بهشت به ارمغان می آورد.

این تفاوت، به ما می آموزد که احکام الهی در دنیا برای سعادت انسان و آزمودن اوست، و آنچه در بهشت وعده داده شده، نمونه ای کامل و بی نقص از نعمت های الهی است که از هرگونه پلیدی و زیان مبراست. گویی خداوند با این تفاوت، مفهوم حقیقی لذت و پاکی را به ما می آموزد.

نتیجه گیری

مسیر پر پیچ و خم زندگی، همواره انسان را با انتخاب هایی روبه رو می سازد. در میان این انتخاب ها، پرهیز از شراب خواری، نه تنها یک دستور دینی، بلکه یک انتخاب آگاهانه برای حفظ کرامت انسانی، سلامت جسم و جان، و آرامش جامعه است. ما در این مقاله به ژرفای حکم «خوردن شراب چه حکمی دارد» سفر کردیم و دریافتیم که حرمت شراب در اسلام، ریشه ای عمیق در آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت (ع) دارد. این حکم، با مراحل تدریجی و حکیمانه به مسلمانان ابلاغ شده و دلایل منطقی آن، از جمله ایجاد دشمنی، بازداشتن از یاد خدا و نماز، به روشنی بیان گردیده است.

همچنین، در این سفر، شاهد تأیید شگفت انگیز علم پزشکی نوین بر حکمت های الهی بودیم. آسیب های جبران ناپذیر شراب بر مغز، کبد، قلب، و افزایش خطر ابتلا به سرطان ها و اختلالات روانی، همگی گواهی بر بینش عمیق اسلام در حفظ سلامت فردی و اجتماعی است. پیامدهای قانونی این عمل در جمهوری اسلامی ایران نیز، نشان دهنده عزم جامعه برای حمایت از این اصول و حفاظت از شهروندان در برابر خطرات شراب خواری است.

در پایان، دعوت به پرهیز از هرگونه مسکر، نه فقط یک فرمان، بلکه راهی به سوی زندگی سالم تر، پرمعناتر و سرشار از معنویت است. این انتخاب، تضمین کننده آرامش فردی، استحکام خانواده و سلامت اجتماعی خواهد بود، و به انسان کمک می کند تا در مسیر کمال، گام های محکم تری بردارد. با درک این حکمت ها، می توانیم با قلبی مطمئن تر، راه روشن آموزه های الهی را بپیماییم و از نعمات پاک و بی زوال الهی بهره مند شویم.