فیلم| اگر سال کبیسه نداشتیم، چه می شد؟

آفتاب نیوز :

قبل از اینکه ژولیوس سزار در سال 45 قبل از میلاد، گاه شماری ژولینی و همراه آن روز های کبیسه هر چهار سال یک بار را معرفی کند، تقویم رومی فقط 354 روز داشت. برای تطابق دادن تقویم با مدت زمان یک دور کامل چرخیدن زمین دور خورشید، این تقویم باید هر چهار سال، ماه کاملا جدیدی را وارد می کرد.

پلوتارک، تاریخ نگار یونان باستان در کتاب «زندگی نوما» در حدود آغاز قرن دوم میلادی نوشت: «نوما پمپیلیوس، پادشاه افسانه ای روم تفاوت بین سال خورشیدی و قمری را یازده روز محاسبه کرد، به خاطر اینکه ماه مسیر سالانه خود را در 354 روز و خورشید در 365 کامل می کرد.»

نوما برای رفع این تناقض یازده روز را دو برابر کرد و یک سال در میان، یک ماه کبیسه پس از فوریه اضافه کرد که شامل 22 روز بود و رومی ها آن را ماه مرسدونیوس نامیدند. اگرچه خود این اصلاحیه به مرور زمان به اصلاحیه های دیگری نیاز پیدا کرد.

تقویم ژولینی با توجه به اینکه صرفا با افزودن یک روز تغییر می کرد، پیشرفت بزرگی برای افزودن ماه اضافی در هر چهار سال بود، اگرچه باز هم کامل نبود.

به منظور تلاش و پیوند دادن تقویم به سال شمسی (زمانی که طول می کشد تا زمین به طور کامل دور خورشید بچرخد)، تقویم ژولینی هر چهار سال یک بار، یک سال کبیسه داشت که در آن روز اضافی درنظر گرفته می شد.

سال بعدی، یعنی 1403 سال کبیسه خواهد بود
مشکلی که وجود داشت این بود که از آن جا که سال خورشیدی واقعی 365٫24219 روز است، تقویم ژولینی، هر 314 سال، یک روز بیشتر می شد.

درحالی که این مقدار ممکن است زیاد به نظر نرسد، زمانی که تقویم میلادی در سال 1582 معرفی شد، سال 13 روز جابه جا شده بود. پذیرندگان تقویم سعی کردند این موضوع را جبران کنند، اما به خاطر محاسبه اشتباه به جای 13 روز، ده روز را رد کردند.

برای جلوگیری از تغییر بیشتر، تقویم میلادی با سال های کبیسه هر چهار سال ادامه می یابد. قاعده این است که اگر یک سال را بتوان کامل تقسیم به چهار کرد و چیزی باقی نماند، سال کبیسه محسوب می شود.

یک استثنا سال هایی است که بر 100 بخش پذیر است و سال کبیسه به حساب نمی آیند. بااین حال، اگر یک سال به 400 بخش پذیر باشد، آن سال را سال کبیسه حساب می کنند.