گفت برای مصایب اهل بیت گریه کنید نه من

کارگر کارخانه ریسندگی بود. مشغول کار و زندگی و کسب درآمدی که مایحتاج زندگی اش را از راه حلال بگذراند، اما جنگ همه آنچه او برای آینده اهل و عیالش در ذهن داشت را به یک باره برهم زد. انقلابی بود. روحیه بسیجی داشت و حالا وقت جهاد بود؛ وقت آزمایش الهی.

به گزارش سوشال مگ، متن پیش رو گفت وگوی «جوان» با مادر شهید عباس عزیزشفیعی که در عملیات فتح المبین به شهادت رسید و در ادامه می توانید بخوانید:

زمان این بود که قالوا بلی گویان به میدان برود و عباس گونه بجنگد، عباس راهی شد. راضی کردن خانواده کار سختی نبود. مادر روحیه فرزندش را می شناخت. پای برگه رضایتنامه اش که امضا شد، با دلی قرص راهی شد. بسیجی سپاه سمنان- تیپ7ولیعصر- گردان هاشمی نژاد در 6 فروردین 1361بر اثر اصابت ترکش به سینه اش شهید شد. سال ها بعد معصومه مینایی مادرانه هایش را از شهید عباس شفیعی اینگونه روایت کرد.

 متولد روز ولادت حضرت عباس (ع) بود 

معصومه مینایی از چرایی انتخاب نام «عباس» برای فرزندش می گوید: فرزند سوم خانه ام در 30 اردیبهشت 1344 در شب تولد حضرت ابوالفضل العباس (ع) به دنیا آمد، برای همین من و پدرش عزیزالله نام او را عباس گذاشتیم. پسرم تحصیلات خود را تا اول راهنمایی ادامه داد، اهل کار و کمک خرج خانه ام بود. در کارخانه ریسندگی کار می کرد. 

 پرستارم بود به وقت بیماری

مادر به شاخصه های اخلاقی شهید اشاره می کند و می گوید: عباس احترام زیادی به من می گذاشت. خیلی هوای من را داشت. اهل کمک به خانه و خانواده بود. در کارهای خانه کمکم می کرد. مثل یک دختر تمیز و حساس بود. هر وقت می خواست خانه را تمیز کند، مرا به بهانه ای بیرون می فرستاد و خودش مشغول تمیز کردن خانه می شد. یک روز آمدم و وقتی خانه را مرتب و تمیز دیدم، گفتم: «عباس جان! خواهرت پروین اینجا آمده؟» گفت: «نه.» 

با تعجب نگاهی به اطراف کردم و گفتم: «پس چرا اینقدر خانه تمیز و مرتب شده چه کسی این کار را کرده است؟»

خندید و گفت: «ملایکه مادرجان! از بس که مهربانی، آن ها کمکت می کنند.»

یک مرتبه هم که به شدت بیمار شده بودم، عباس پرستارم شده بود. آن شب تب شدیدی داشتم. نه نای حرف زدن داشتم و نه نای حرکت کردن. عباس بالای سرم نشست. حوله ای خیس کرد و روی پیشانی ام گذاشت. ساعتی بعد خوابم برد. اذان صبح شد چشمانم را باز کردم عباس را دیدم. خوشحال به نظر می رسید. پرسیدم: مادر جان! تو هنوز بیداری؟ گفت: «مگر می شود مامانم مریض باشد و من بخوابم؟»

از جایم برخاستم. دیگر از تب و ضعف خبری نبود. با خوشحالی گفت: «خدا را شکر که حالتان بهتر شد! خیلی مرا دوست داشت.»

 کمک به ایتام

یک روز از مدرسه که برمی گشت یک راست آمد داخل آشپزخانه و به من گفت: «مامان! امروز یک کاری کردم که نمی دانم درست است یا نه؟»

من هم همانطور که غذا را می کشیدم، گفتم: «شما اول بگو چه کار کردی تا بعد من بگویم درست است یا نه؟»

گفت: «در مدرسه ما چند بچه یتیم هستند که وضع زندگی شان خوب نیست، حتی نمی توانند خوراکی برای خودشان بخرند، امروز پولی را که به من دادید، مداد و خودکار بخرم، بیسکوییت خریدم و به آن ها دادم.»

من هم پیشانی عباس را بوسیدم و گفتم: «آفرین پسرم!»

 دستگیر دیگران بود

مادر از دوران انقلاب و فعالیت های عباس می گوید: دوران انقلاب بود. گویا دیرآمدن ها و نیامدن های عباس به مدرسه و سرکلاس درس معلمش را هم ناراحت کرده بود. یک روز معلمش مرا خواست و گفت: «چند روزی است که عباس به مدرسه نیامده، خیلی ناراحت شدم. از او توقع نداشتم. پسر به این بانظمی و مهربانی، چطور معلمش را ناراحت کرده بود.»

نمی دانم چه جوری به خانه رسیدم تا عباس بیاید، مردم و زنده شدم. وقتی صدای کلید انداختن او را شنیدم فوراً به حیاط رفتم. 

تا مرا دید سلام کرد. با عصبانیت جوابش را دادم و پرسیدم: «تو چرا مدرسه نمی روی؟ کجایی؟»

میان حرفم پرید و گفت: «جای بدی نمی روم مادر.»

گفتم: «یعنی چه؟ خوب دستمزد من را دادی. این پاداش زحمت هایی است که برایت کشیدم؟»

گریه اش گرفت و گفت: «مادر! الان انقلاب است. بسیاری عزیزانشان را در تظاهرات های خیابانی از دست داده اند. زنانی که شوهر ندارند زندگی برایشان سخت است. مادرانی که تک فرزندان خود را از دست داده اند، چه باید کنند؟! من هم برایشان کپسول می خرم و در کارها کمک شان می کنم.»

 بوسه بر اعلامیه امام

در همین ایام یک روز با پلاستیک مشکی وارد خانه شد. پشت سرش رفتم. از داخل پلاستیک، دسته ای کاغذ در آورد. اول آن را خواند و بعد پایین آن را بوسید. پرسیدم: «این ها دیگر چیست؟.»

گفت: «این ها اعلامیه آقا امام خمینی است. آورده ام قایم شان کنیم تا به موقعش بین مردم پخش کنیم.»

 عکس آقای رجایی!

مادر در ادامه می گوید: عباس ارادت زیادی به آقای رجایی داشت. صبح ها عکس او را به دیوار کوچه می زد و شب نشده می دید که تصویر را پاره کرده اند. 

می دیدم با زحمت نردبان را بلند می کند. معلوم بود که سنگین است. چون زور زیادی می زد. خندیدم و گفتم: «پسرم! با نردبان چکار داری؟.»

گفت: «فکر کردند من کوتاه می آیم. کور خوانده اند. تعجب کردم. جلوتر رفتم و گفتم: چه میگویی؟.»

گفت: «عکس آقای رجایی را می گویم. ما صبح به دیوار می زنیم و آن ها شب پاره می کنند. بعد گفت: این دفعه نردبان را می برم و بالای دیوار می زنم تا دست هیچ منافقی به عکس های آقای رجایی نرسد.»

 یک توپ پارچه!

مادر هم پای کار انقلاب بود و می گوید: در ایام انقلاب مقنعه می دوختم تا خانم هایی که برای تظاهرات می روند، آن ها را سر کنند. آن روز پارچه ام تمام شده بود. یک روز با یک توپ پارچه به خانه آمد. جلویم گذاشت و گفت: «حالا دیگر می توانی کارت را تمام کنی.»

گفتم: «این همه، چه قدر زیاد! تا کی بدوزم شان؟.» نشست کنارم و گفت: «خودم کمکت می کنم.»

 پایین کشیدن مجسمه شاه

یک روز عباس همراه برادرش با خوشحالی به خانه آمد و گفت: «مادرجان! برو نماز شکر بخوان که ما موفق شدیم. گفتم: برای چی؟ گفت: مجسمه شاه را پایین کشیدیم. امشب خانه نمی آییم و می خواهیم مجسمه رو خرد کنیم.»

 نمایش در مسجد 

محمدرضا پازیکی دوست شهید می گوید: اوایل انقلاب بود. ما همراه عباس در مسجد محله نمایش اجرا می کردیم. یک روز بزرگ ترها اعتراض کردند و گفتند: «مگر در مسجد بازی می کنند؟.»

عباس مودبانه گفت: «با این کار می خواهیم بچه های بیشتری جذب مسجد شوند.»

حق با عباس بود. هر شب که می گذشت، به تعداد بچه ها اضافه می شد. به همراه هم نماز جماعت می خواندیم. گاهی که امام جماعت نداشتیم، یکی از بچه ها پیش نماز می شد و ما هم به او اقتدا می کردیم. 

 اسپری روی صورت

محمدحسین حمزه یکی از دوستانش در مورد فعالیت های انقلابی عباس اینگونه روایت می کند و می گوید: پول هایمان را روی هم گذاشتیم و اسپری خریدیم. یک شب به میدان شهید بهشتی رفتیم. وارد کوچه ای بن بست شدیم. همیشه من روی دیوار می نوشتم و او نگهبانی می داد. آن شب گفت: «من می خواهم بنویسم.»

شروع کرد به نوشتن مرگ بر شاه!

ماشین آمد. صدا کردم عباس، پلیس! 

دستپاچه شد. هر دو فرار کردیم. وقتی به روشنایی رسیدیم دیدم صورتش سیاه شده است، پرسیدم: «چرا سیاه شدی؟» گفت: «حواسم نبود تا گفتی پلیس، من اسپری را که به طرف صورتم بود، فشار دادم.»

 راضی ام به رضای خدا

عضو فعال بسیج بود. با آغاز جنگ بسیجی وار لباس جهاد پوشید و رفت. به خاطر وابستگی که به هم داشتیم، اصرار داشت رضایتنامه اش را امضا کنم.

قبل رفتن آمد و برگه را به طرفم گرفت. چشمانم روی نوشته های آن افتاد. برگه رضایتنامه بود. گفتم: پسرم! می دانی که پدرت… گفت: مادر! شما امضا کنید. قبول نکردم. ناراحت شد. به اتاقش رفت. دقایقی بعد دوباره پیشم آمد. ورقه را به دستم داد و گفت: مامان پشتش را نگاه کن. پشت ورقه را نگاه کردم. امضای من و پدرش بود. با تعجب نگاهش کردم. گفت: مادر! ببین می توانم امضا کنم، ولی می خواهم شما رضایت کامل داشته باشید و خودتان پای برگه من را امضا کنید، بعد گریه اش گرفت. دیگر نتوانست ادامه بدهد. برگه را از او گرفتم. پای آن را امضا زدم و گفتم: راضی ام به رضای خدا.

عباس خیلی خوشحال شد. پشت دستان مرا بوسید. بوسه ای که هنوز گرمی لبانش را احساس می کنم. به دوستش گفته بود بهترین هدیه مادرم، همان امضای رضایتنامه اعزام به جبهه ام بود. 

 یک خداحافظی، یک نگاه

روز اعزام و آخرین نگاهش را هیچ گاه از یاد نمی برم. کنار ماشین اعزام رفتم و صدایش کردم، عباس! به همرزمانش گفتم: پسرم را ندیدم. عباسم را می گویم. او را ندیدم. نمی آید که ببینمش، می خواهم در آخرین لحظات یک بار دیگر چهره اش را ببینم. 

پسر همسایه داخل ماشین رفت و عباس را صدا زد و گفت: مادرت کارت دارد. عباس در ماشین را باز کرد و یک نظر مرا نگاه کرد. لبخند زد، ولی چیزی به من نگفت و دوباره برگشت. او رفت ولی همان یک لبخند برای من ماند. 

لبخندی که برای همیشه در ذهنم مرورش می کنم. 

 رزمی عباس گونه 

محمدحسن حمزه یکی از همرزمان شهید عباس شفیعی است. او در بخش هایی از خاطرات خود از روزهای حضورش در جبهه به خاطراتی از نحوه شهادت شهید عباس اشاره می کند و می گوید: ستون گردان ما راهی عملیات فتح المبین شد و ما آنجا ماندیم. خیلی برایمان سخت بود. من و عباس ناراحت و غمگین شدیم، اما عباس گفت: «بهتر است با ستون بعدی برویم و خودمان را به عملیات برسانیم. فکر خوبی بود، همین کار را هم کردیم. با ستون بعدی راه افتادیم و خودمان را به محل شروع عملیات فتح المبین رساندیم. خدا را شاکر بودیم به موقع رسیدیم. فرمان حمله صادر شد. ما هم وارد معرکه نبرد شدیم. عباس، عباس گونه به میدان شتافت. سر از پا نمی شناخت. ناگهان تیری به سمت او آمد و عباس نقش بر زمین شد. به سمتش رفتم، وقتی که بالای سرش رسیدم، دیگر نفس نمی کشید. او به آرزویش رسیده بود.»

 مزاری در گلزار شهدا

او در ادامه از وصیت شهید و مزاری که پیش از شهادتش انتخاب کرده بود، اینگونه روایت می کند و می گوید: وقتی به او و پیکر بی جانش خیره شده بودم، یاد خواسته اش افتادم. یک روز با هم از شهادت گفتیم و شنیدیم. به عباس گفتم: اگر شهید شدی می خواهی برایت چکار کنم؟

عباس رو به من نگاه کرد و گفت: «هیچ، فقط به خانواده ام بگو که حامی اسلام و امام باشند! به مادرم بگو در شهادتم صبر پیشه کند و برای مصیبت ایمه اطهار (ع) گریه کند نه برای من.»

یادش بخیر، عباس خودش محل تدفینش را هم به من نشان داده بود. یک روز من، عباس و یکی از بچه ها به مزار شهدا رفتیم و مشغول خواندن فاتحه بودیم. عباس نگاهی به قسمتی از گلزار شهدا کرد و گفت: «اگر شهید شدم، من را اینجا دفن کنید! بعد از شهادتش طبق خواسته خودش همانجا دفنش کردیم.»

پایان خبر سوشال مگ